رونگرا بودن به دلیل ترکیبی پیچیده از عوامل ژنتیکی و محیطی است که هنوز به طور کامل شناخته نشده است. از نظر ژنتیکی، درونگرایی تا حدی ارثی است و برخی افراد با تمایل ذاتی به این ویژگی متولد می‌شوند. از نظر محیطی، سبک فرزندپروری می‌تواند بر شکل‌گیری شخصیت تأثیر بگذارد و برخی سبک‌ها ممکن است تمایلات درونگرایانه را تقویت یا سرکوب کنند.
تجربیات اولیه کودکی، مانند نوع تعاملات اجتماعی و محیط فرهنگی، نیز در شکل‌گیری این ویژگی نقش دارند. محیط اجتماعی آرام‌تر ممکن است درونگرایی را تشویق کند، در حالی که محیط‌های پرتحرک می‌توانند برونگرایی را تقویت کنند. فرهنگ‌هایی که ارزش‌های برونگرایانه را ترویج می‌کنند، ممکن است نحوه ابراز درونگرایی را تحت تأثیر قرار دهند.
برای این که بدانید چرا بعضی افراد درونگرا و برخی دیگر برونگرا هستند، باید فیزیولوژی بدن خود را به خوبی بشناسید. نحوه‌ی پاسخ دادن بدن شما به محرک‌های بیرونی یک عامل تعیین کننده‌ی مهم در تعیین ویژگی‌های شخصیتی شما هستند. طبق نظریه‌ی برانگیختگی هانس آیزنک، افراد در حالت‌های مختلفی برانگیخته می‌شوند. این دسته‌بندی تقریبی عبارت است از:
- ۱۵% مردم نقطه‌ی تحریک‌پذیری پایینی دارند و در سطوح پایینی از تحریک شدن قرار می‌گیرند.
- ۷۰% مردم در میانه‌ی این طیف قرار دارند.
- ۱۵% مردم نقطه‌ی تحریک‌پذیری بالایی دارند و در سطوح بالایی از تحریک شدن قرار می‌گیرند.
طبق این نظریه، درون گراها افرادی هستند که نقطه‌ی تحریک پذیری بالایی دارند. در واقع این افراد تمایل به تحریک پذیری بیشتری دارند. از آن جایی که درون‌گراها سطوح بالایی از تحریک‌پذیری را تجربه می‌کنند، تمایل به انجام فعالیت‌هایی دارند که کمتر آن‌ها را در معرض تجربه‌ی تحریک‌شدن قرار می‌دهد. این افراد نسبت به سایرین، نسبت به محیط اطراف خود هوشیارتر هستند و داده‌های بیشتری را دریافت می‌کنند. در تنهایی و انزوا بودن، آنان را از دریافت و پردازش حجم زیادی از اطلاعات دور می‌کند
